Eg tek nok utgangspunkt i den nikenske truerklæringi, men det er jo meir. Det fyrste kyrkjemøtet i Konstantinopel, Det fjerde kyrkjemøtet i Konstantinopel og så bortetter. Meir rett tek eg utgangspunkt i den ortodokse katekismen, som er samanfattingi av den levande tradisjonen i den udelte Kyrkja. Det er ikkje alltid godt å vita om eg fylgjer offisiell terminologi rett ut, grunna språkvansker og fordi eg manglar ein vegleiande fader for stundi. Det er ikkje heilt rett av meg som ortodoks, men <em>ein teker det ein hever</em>. Eg er rett og slett for dårleg skolert.

Kravi til frelsa er ikkje lett å oppsummere. Kort sagt var vi i einskap med Gud, men fødd med eit potensiale til å synde — som vi au gjorde. Hjarto våre vart skadde og Jesus kom att og gav oss ny giv — eit nytt høve for å reparere hjarto og bli fullt i Gud. Frelsa er altså ein ny einskap med Gud. Jesus leiar sjølvsagt an vegen — han er jo brui – men det er vi sjølv som må rette opp skadeverki som er gjort.

Det viktigaste for meg, reint dagleg, er bøn og faste — såleis temming av lystene og tvili som kvervlar i hjarta mitt. Om eg skal bruka eit sekulært omgrep, kan eg kalle det «egodaud», sjølv om det ikkje er heilt godt nok. Det viktigaste er å sjå at eg er sjølv syndar og det er noko menneskeleg, og det er eg som må ta det fyrste steget om eg vil nå einskap med Gud.